nothing special

နံနက္ခင္းတိုင္းဟာ မလွပသလို
ညေနတိုင္းဟာလည္း အရုပ္ဆိုးမေနပါဘူး
အဲ႔ဒီလိုပဲ ေန႕ရက္ေတြကလည္း မညီမညာနဲ႔ ကုန္ဆံုးေနဦးမွာပါ

HAPPY BIRTHDAY MY SIS

ဇန္န၀ါရီ လေလာက္နဲ႔တူပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ FYP project က Research and Development အပိုင္းမွာပါေတာ႔ ဆရာက ေျပာတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Deparment က R&D project ၂ခုေရြးမယ္တဲ႔။ ျပီးရင္ အျခား Department ေတြက အလားတူ project ေတြနဲ႔ ထပ္ျပိဳင္ျပီး SP ကိုယ္စားျပဳ ၂သင္းေရြးမယ္။ ေသခ်ာလုပ္ပါလို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္႔တို႔ FYP က School of Built Enviroment ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳေရြးခံရပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ႔ SP ရဲ႕ Directors ေတြကို presentation လုပ္ျပီး အျခား Department က project ေတြနဲ႔ ျပိဳင္ရပါတယ္။ အခန္းက Directors board room လို႔ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သြားႀကည္႔ေတာ႔ အခန္းရဲ႕ ခမ္းနားခ်က္က ကြ်န္ေတာ္႕ကုိ တုန္လွုပ္ေစျပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္လာပါတယ္။ အစကတည္းက ျပာတတ္တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ပိုဆိုးတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဆရာကလည္းေျပာပါတယ္ ေမ်ွ်ာ္လင္႔ခ်က္ သိပ္မထားပါနဲ႕တဲ႔ School of MM ကို ယွဥ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူးတဲ႔။ သူတို႕ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက prototype ေတြထုပ္ျပႏိုင္တယ္တဲ႔။ အင္းေပါ႔ R&D ဆိုမွေတာ႔ prototype ရိွတဲ႔လူပိုသာမွာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တကယ္ေန႕ကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ လင္းထက္လည္း ျပာယာခတ္ေနတာပဲ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔ project လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က ေအးေအးပါပဲ ။ ႀကည္႔ရတာ ဘာစိုးရိမ္းစိတ္မွမ၀င္သလိုပါ။ သူက ျပာယာခတ္ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။ “ငါတို႔ လုပ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ထားျပီးျပီ။ ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔။ မရလဲ ေစာေစာျပီးတာေပါ႔လို႔ ေျပာတယ္။ ေအး၂ေဆး၂ သာလုပ္ပါတဲ႔” ကြ်န္ေတာ္သူေျပာတဲ႔စကားနဲ႔ သူ႕ပံုစံကုိႀကည္႔ျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံဳးစိတ္ကို ေလွ်ာ႔ခ်ပါတယ္။ calm down လုပ္တာေပါ႔။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ SP student life တစ္ေလ်ွာက္ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး presentation တစ္ခုကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ သူသာ အဲ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ႔္ကုိ မေျပာခဲ႔ဘူးဆိုရင္ လင္းထက္ အရင္လို ပဲ ထစ္ထစ္ေငါ႔ေငါ႔ ျဖစ္ခဲ႔မွာပါ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာစျပီးအရာရာကုိ calm down လုပ္ျပီး ရင္ဆိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
ဒီေန႕ သူ႔ေမြးေန႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီကေနပဲ ဆုေတာင္းလိုက္ပါေတာ႔မယ္။
“အမ ေမြးေန႕႔မွာေပ်ာ္ရြွင္ပါေစလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကေနျပီးဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။”

Where are you?

လင္းထက္ဆိုတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ လင္းထက္ဆိုတဲ႔ ကုိယ္ထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔တာ ႀကာပါျပီ။ သူ အမွတ္မထင္ ထြက္ခြာသြားတယ္။ တိတ္တိတ္ေလးေပါ႔။ ပိုင္ရွင္မသိတာလဲပါမွာပါ။ သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ မရိွေတာ႔ဘူး။ ခြန္အား ဘယ္ေတာ႔မွ အရံွုးမေပးတဲ႔ စိတ္ခြန္အား တစ္ခု ကို လင္းထက္က လင္းထက္ဆီက ယူျပီးထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ပိုင္ရွင္လင္းထက္ သူ႔ဆီမွာ ရိွတဲ႔ အႀကြင္းအက်န္ ခြန္းအားနဲ႔ ထြက္သြားတဲ႔လင္းထက္ ျပန္လာေအာင္လုပ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ ျပန္လာျပီလို႔ထင္ခဲ႔တယ္။ ပိုင္ရွင္ လင္းထက္ ေပ်ာ္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူ သူ႔ဘာသာသူ ဲျပန္ထႏိုင္ျပီေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ႀကာလာေတာ႔ ပိုင္ရွင္လင္းထက္ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ျပန္လာေသာလင္းထက္ ကအတုႀကီး။ အရင္လို႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ခနခနလဲျပိဳက်လာတတ္တယ္။ energetic မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ aggressive ေတြ ေလွ်ာ႔လာတယ္။ careless အရမ္းျဖစ္တတ္လာတယ္။ Friendly မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ စိတ္ရွည္တတ္တဲ႔လင္းထက္ အနားမွာ စကားက်ယ္က်ယ္လာေျပာရင္ေတာင္ စိတ္တိုတတ္လာတယ္။ မင္းဘယ္ေတာ႔ျပန္လာမွာလဲ လင္းထက္ရယ္။ ႀကာရင္ ငါေပ်ာက္ကြယ္သြားမလားမသိဘူး။ ဟုတ္တယ္။

...

နင္ဟာ ငါ႔အတြက္ ထူးဆန္းလွပတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပမယ္႔ ငါဟာနင္႔အတြက္ေတာ႔ အျပစ္အနာအဆာေတြပါတဲ႔ ကာရန္မဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္မဟုတ္ဘူးနဲ႔တူပါတယ္

Memories of HIgh School Student's life 2

အားလံုးသိႀကမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းေတြမွာ ႏွစ္တုိင္း စိမ္းလန္းစိုေျပေရးေန႕ ဆိုတာရိွပါတယ္။ တျခားေက်ာင္းေတြေတာ႔မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္းစိန္ အထက ၁ ကေတာ႔ အဲ႔ဒီေန႕ဆို ေက်ာင္းသြားေတြအားလံုးကို သစ္ပင္ေတြ ေပါက္တူးေတြယူလာခိုင္းျပီး သစ္ပင္စိုက္ခိုင္းပါတယ္။ အပင္မ်ိဳးစံုေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ၈ တန္းႏွစ္တုန္းကေပါ႔။ စိမ္လန္းစိုေျပ ေရးေန႕ မွာ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွူး လာမယ္လို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာပါတယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ အဲ႔ဒီေန႔ေရာက္ရင္ ၉ တန္း ေက်ာင္းသားေတြက ေပါက္တူးတူးျပီး အပင္စိုက္ထားရမယ္။ ၈တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ပညာေရးမွူးလာရင္ ဟန္ျပ သစ္ပင္စိုက္ေနတဲ႔ပံုလုပ္ရမယ္တဲ႔။ အိုေကေပါ႔။ အဲ႔ဒါနဲ႕ အဲ႔ဒီေန႕ ပညာေရးမွူးလာျပီလို႔ အခ်က္ျပတာနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး ကိုယ္သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အပင္ဆီကိုေျပးျပီ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေနႀကတယ္။ လင္းထက္လည္း သတ္မွတ္ရာ အပင္ကိုေျပးတာေပါ႔။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ ပညာေရးမွူူးက ဟိုႀကည္႔ဒီႀကည္႔လုပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္႔နားေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကည္႔ရတာ ေက်နပ္ေနတဲ႔ပံုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းသူ႕ကုိေမာ႔ႀကည္႔ျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါမွားတာပါပဲ။ သူက ကြ်န္ေတာ႔္ကုိ ေမးပါတယ္။ မင္းစိုက္ထားတဲ႔ အပင္ဘာပင္လဲတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသျပီဆရာ။ သိမွမသိတာ။ ဘာေျဖရမလဲ စဥ္းစားတာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္က ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာကလည္း ရိွေသးတယ္။ မသိဘူးလို႕ ေျဖလိုက္ရင္ ေက်ာင္း သိပ္ခါ က်သြားမယ္။ ဘယ္ရမလဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ထားတာ သစ္ပင္ပါလို႕” ပညာေရးမွူးလည္း ျပံဳးစိျပံဳးစိနဲ႔ပဲ ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ လင္းထက္ပဲ။ ဟဲဟဲ။
မွတ္ခ်က္။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ဆူပါေလေရာ။

Nothing Special

ဘ၀ဆိုတာ အနိမ္႔အျမင္႔အတက္အက် ရိွတယ္တဲ႔ လူေတြေျပာႀကတယ္။ ဒီေရလိုပဲတဲ႔။ ဒါဆို အဲ႔ဒီ ဒီေရႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကုိ ဟိုးေအာက္ကုိေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်တာလို႔သတ္မွတ္ရမွာေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ အေပၚကိုလို႔ အဲ႔ဒီ ဒီေရႀကီးကပဲ ျပန္တင္ေပးတာနဲ႔တူတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီ ဒီေရႀကီးရဲ႕ အဆြဲခ်ခံရျပီး ျပန္အတက္မွာ ျပဳတ္က်သြားတဲ႔လူေတြကေကာ။ ေနာက္ဒီေရကိုေစာင္႔ရမွာလား သို႔မဟုတ္ ကိုယ္႔ဘာသာကို အထက္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္ႀကိဳးစားရမွာလား။ အဲ႔ဒီ ဒီေရ ႀကီးက ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မလာေတာ႔ရင္ေကာ ။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ႀကိဳးစားတိုင္း ဒီေရ အက်နဲ႔ ပဲ႕ ႀကံဳေနေတာ႔လည္း………………….

..............

တကယ္ေရာက္တတ္ေရာက္ရာေ၇းမွာပါ။ စိတ္ေတြေလးေနလို႔ပါ။
စိတ္ခံစားမွုဆိုတာ ကူးစက္တတ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိခဲ႔တာေတာ႔ႀကာပါျပီ။ ဒီေန႔မွ စဥး္စားမိတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္မွုနဲ႔ စိတ္ညစ္မွု နဲ႔ မွာ ဘယ္ဟာက ကူးစက္မွု ပိုျမန္လည္းဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေျဖေတာ႔ထြက္လာတယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔အထင္ေတာ႔ ဘယ္သူ႕ဆီက လာတဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္မွု သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူ႔ဆီက လာတဲ႔ စိတ္ညစ္မွုဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္မယ္နဲ႔တူတယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဗ်ာ။

Dream

မေန႕ ညက အိပ္မက္ တစ္ခုမက္တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေျပာျပခ်င္လို႔ ဘေလာ႕မွာတင္လိုက္တာ။
အိပ္မက္ထဲမွာ အရမ္းလွတဲ႔ ပန္းပြင္႔ေလးတစ္ပြင္႔ကုိ ေတြ႕တယ္။ခ်က္ခ်င္းလို ခ်င္တပ္မက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သြားယူ မယ္ဆိုျပီး ျပင္လိုက္တာ အလယ္မွာ ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခု ကိုေတြ႕ေကာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ရမလဲ ႀကိဳးတံတားေတြ ထိုးထားေတာ႔ အဲ႔ဒီကေနသြားမယ္ဆိုျပီး ႀကိဳးစားႀကည္႔တာ။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးဗ်ာ အကုန္ ျပတ္က်ကုန္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သြားလို႔ကမရေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ဲ႔ပဲ သြားလို႔ရမယ္႔လမ္းရွာႀကည္႔တာ ေလေပၚကပ်ံမယ္ဆိုျပီး စဥး္စားႀကည္႔တာ ပ်ံမွမပ်ံတတ္တာ။ ေနာက္ဆံုးတစ္လမ္းပဲ ရိွတယ္ ဘယ္ေလာက္နက္မွန္းမသိတဲ႔ ေခ်ာက္ထဲ ကေနဆင္းျပီသြားရမွာ။ ကြ်န္ေတာ္လညး္ပန္းပြင္႔ကုိ ဆံုးရွုံမခံႏိုင္တာနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲ ဆင္းသြားတာေပါ႔။
အဲ႔ဒီမွာျပန္ႏိွုးလာတယ္ဗ်ာ။ အဆံုးထိဆက္မက္ရင္ေကာင္းမယ္။
ေနာက္ဆက္မက္မွ ဆက္ေရးမယ္ဗ်ာ

Beam prata

ပဲပလာတာ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

စင္ကာပူမွာ အားလံုးသိႀကတဲ႔အတိုင္း ပဲပလာတာ မရပါဘူးဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္က ပဲပလာတာ မ်ိဳးေပါ႔။ အဲ႔ဒီ ဟာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ ေခ်ာက္ခ်ဘူးပါတယ္။ သူက ျဖိဳးသီဟေအာင္ပါ ။ အားလံုးလဲသိမယ္နဲ႔တူတယ္။
အဲ႔ဒါတစ္ရက္ ေက်ာင္းက foodcourt 1 မွာ မနက္စာစားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ က ရိုးရိုးပလာတာမွာစားတာ။ အဲ႔ဒါသူေရာက္ခ်လာျပီးေတာ႔ သူ ပဲပလာတာစားခ်င္တယ္တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ “ဟိုကုလားဆိုင္မွာရိွတယ္လို႔ေျပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုပါေခၚတယ္ သူက” ကြ်န္ေတာ္လည္းလိုက္သြားတာေပါ႔ ဒါေပမယ္႔ မင္းပဲမွာလို႔ ေျပာလိုက္တာ။ ဆုိင္လဲ ေရာက္ေရာ မွာပါတယ္။ “bean prata” ရိ္ွလားလို႔ ။ အဲ႔ဒီက ကုလားမႀကီးက ေႀကာင္ျပီးႀကည္႔ပါတယ္။ ဟုိေကာင္ကလည္းဆက္ေျပာတယ္ “bean prata” ကုလားမႀကီးက ျပန္ေမးပါတယ္ “beaf prata” လားတဲ႔။ ဟိုေကာင္ကလည္း ထပ္ေျပာတယ္ “beam prata” ။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူလဲ လက္ေလွ်ာ႔ျပီး “beaf prata” ပဲယူလာခဲ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလဲ ဆဲလိုက္တာ စံုေရာ။

Working Life

ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္တာ ေနာက္လ ၁ရက္ေန႔ ဆို ၃လျပည္႔ေတာ႔ပါမယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ရလာတဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြ နည္းနည္းေရးႀကည္႔ပါမယ္။

ပထမဆံုးခံစားခ်က္ကေတာ႔ မနက္အလုပ္သြားရင္ ဒိုဗာ အမ္အာတီကို ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းႀကီးကုိ ႀကည္႔႔ႀကည႔္ ျပီး ၀မး္နည္းသလိုလို ဘာလိုလို ညာလုိလုိ ခံစားရပါတယ္။ ၈နာရီ ဒိုဗာ အမ္အာတီကို လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅လေလာက္ကလည္းေရာက္ တာပဲ။ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒါကေက်ာင္းတက္တာ။ အခုကေတာ႔ ေနာက္မွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးကုိ လွမ္းေငးျပီး သက္ျပင္းခ်ရတာ လည္း ၃လျပည္႔ ပါျပီ။
ကြန္မြန္း၀က္ အမ္အာတီ ေရာက္ရင္ခံစားရတာကေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းပါတယ္ ။ ၁၀၅ ကို ေစာင္႔ရတာ။တစ္ခါမွ ကြက္တိမလာဘူး။ အနည္းဆံုး ၁၂မိနစ္ေတာ႔ေစာင္႔ရတယ္။ မုန္းတယ္ ၁၀၅ ရယ္။
အလုပ္ေရာက္ရင္ေတာ႔ စပါျပီ။ ဘင္ဂလားစကားသံေတြ တရုပ္စကားသံေတြ။ တစ္ခါတစ္ေလစိတ္ညစ္ရတယ္။ တစ္မနက္လံုး English လို တစ္ေယာက္မွေျပာဘူး။ ေသခ်င္ေစာ္ကိုနံေရာ္။ တစ္ရုတ္စာပဲသင္မလားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲ႔ဒီ communication ကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းျပီ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႕ကို where are you going? လို႔ေျပာလို႔ရဘူး။ You go where? လို႔ပဲေျပာရတယ္။ ေႀသာ္ Singlish ဆိုတာ အခုမွ ေသခ်ာေျပာဘူးေတာ႔တယ္။ သူတို႔ ေျပာတာရိွပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးတာေပါ႔ေနာ္။ Delivery come what time? ျပန္ေျဖတယ္ ခင္ဗ်။ After တဲ႔ ။ စစခ်င္းေတာ႔နားလည္ဘူး။ ေနာက္မွသေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔ after က later နဲ႔တူတူပဲဗ်။ သူတို႔ဆိုတာ အလုပ္ႀကမ္းသမားေတြကိုတင္ေျပာတာဟုတ္ဘူ။။ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္ခ်ိဳ႕ ကားအကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ လာတဲ႔ sub contractor ေတြရဲ႕ သူေငွးေတြလည္းေျပာတာပါပဲ အဲ႔လို။
စစ၀င္၀င္ခ်င္း ရက္ကေတာ႔ ရင္ေကာ႔ျပီး ေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ငါ စာတတ္တယ္ေပါ႔ေနာ္။ အကုန္သိတယ္ဆိုျပီး ၀င္သြားတာ။ ေနာက္ ၃ရက္ေလာက္လဲ က်ေတာ႔ သိလာပါတယ္။ ငါဘာမွမဟုတ္ပါလားလို႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ဘာလာေမးေမး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေမးေမး ။ ေျဖစရာအေျဖမရိွဘူးဗ်ာ။ အဲ တစ္ခုေတာ႔ ေျဖလိုက္တယ္။ I dun know လို႔ ။ ဟီး ။
ဘယ္ရမလဲ လင္းထက္ ေနာက္တစ္ပတ္ႀကာေတာ႔ အဲ႔ဒီ အေျဖ ထက္တိုးတက္သြားျပီ။ I will check it လို႔ျပန္ေျဖတာေပါ႔။ ပိုျပီး လူအထင္ႀကီးတာေပါ႔ေနာ္ ဟီဟီ။
ေနာက္တာပါ။ တစ္လေလာက္လဲႀကာေကာ အဲ႔ဒီ ထက္ ပိုေကာင္းသြားတယ္။ I will check it and get back to you လို႔။ ပိုေတာ္လာျပီ။ ဟီဟီ။
ေနာက္တာေတြလည္းမ်ားသြားျပီ။ အဲတကယ္ေတာ႔ ေနာက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အတည္ေျပာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၁လခြဲေလာက္ႀကာေတာ႔ အလုပ္မွာ အသားက်လာတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ရက္ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားႀကည္႔ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္သင္ခဲ႔ရတဲ႔ စာရဲ႕ ၅ ရာခိုင္းႏွုန္းေလာက္ပဲသံုးရတယ္ဗ်ာ။ဥပမာ Drawing read တာ က်န္တာက ။ ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားသလဲ။ ကိုယ္အလုပ္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္၀င္စားလဲ ေပၚမွာမူတည္္တယ္လို႔ ခံစားလာရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ PM ေျပာတာမွတ္မိပါေသးတယ္။ D.I.Y တဲ႔။ အရွည္ေကာက္ကေတာ႔ Do It Yourself တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ပညာေပးတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေအာက္မွာက Foreman ရိွေသးတယ္ဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာကိုေျပာလုိုက္ရင္ Foreman ကအကုန္လုပ္ေပးတာကိုေ ျပာတာေပါ႔။ PM က ဘာလုပ္လုပ္ ကြ်န္ေတာ္လို အသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္လုပ္လို႔ေျပာတာပါ။ ေအာက္သက္ေႀက ေအာင္ေပါ႔ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ရဲ႕ Job Scope ကိုနားလည္လာခဲ႔တယ္။ Job Scope ကိုနားလည္လာေလေလ ကြ်န္ေတာ္သင္ခဲ႔တဲ႔ စာေတြက သံုးလို႔မရလာေလေလျဖစ္တယ္။ ဥပမာဗ်ာ ကြန္ကရစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြပါလဲသိတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုေဖ်ာ္ရတယ္။ Plaster ကိုင္ရင္ ဘယ္လိုေဖ်ာ္ရတယ္ဆိုတာ သင္ရိုးညြွန္းတန္းထဲမွာမပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ အလုပ္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြန္ကရစ္ေလာင္းတာမွာ foreman က ေအာက္ဆံုးမွာ ေဖာ႔ျပားႀကီးခံေလာင္းေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း စိတ္ညစ္သြာတယ္။ ဘာလို႔ ကြန္ကရစ္ကို ခိုးတာလဲေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္မွသိလာရတာက အဲ႔လိုလုပ္မွ ေအာင္မွာ ရိွတဲ႔ ေျမႀကိးဆီကို အားသိပ္ျပီးသက္ေရာက္မွုမရိွေတာ႔ဘူးတဲ႔။ အဲ႔လိုမ်ိဳး ဟာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ပထမေတာ႔ စိတ္အရမး္ညစ္တယ္ ငါဘာမွမတတ္ပါလားလို႔ ။ ေက်ာင္းမွာ Distinction ဘယ္ႏွစ္ခုရရ အခု ဘာမွသံုးစားလို႔မရပါလားလို႔။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ကို ျပန္ေျဖရတယ္။ ေနာက္ဆံုးကုိယ္႔ဘာသာသတ္မွတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီပလိုမာ ရျပီး ဒီဂရီ မတက္ခင္ ေနာက္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထက္တက္တာပါလားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္တာ။ အဲ႔လိုစိတ္ လဲထားလိုက္မွပဲ ေနတတ္သြားတယ္။ ဘာပဲႀကည္႔ႀကည္႔သင္ယူစရာႀကီးပါပဲလို႔။
စာေမးပြဲ လည္းရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာလို ၈ပတ္ေနမွ တစ္ခါေျဖရတာဟုတ္ဘူး။ ေန႔ တိုင္းေျဖရတယ္။ Sub contractor ေတြလာေမးတာကို ဒိုင္ခံေျဖရတယ္။ On site ျပသနာေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ စဥ္းစားရတယ္။ ဟိုေလ Open book စာေမးပြဲ ေပါ႔။ ေဘးမွာ Drawing ရိွတယ္။ ေရွ႕မွာ တကယ္လုပ္ရမယ္႔ေနရာရိွတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိေသးဘူး။ စဥ္းစားရတာေပါ႔ ေျဖရွင္းရမယ္႔နညး္လမး္ေတြ အမ်ားႀကီး အဲ႔ဒီထဲကမွ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အကုန္အက်ဆံုးအနည္းဆံုးကို ေရြးရတာ။ မလြယ္ပါဘူး။
ျပီးေတာ႔ အလုပ္မွာ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံစားရတာက ကိုယ္နဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံမွုပါ။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းေလေလ ကုိယ္႔အလုပ္အတြက္ေကာင္းေလေလ။ သူမ်ားအလုပ္ေတြေတာ႔မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔အလုပ္မွာ Sub contractor ေတြကို စကားရင္႔ရင္႔ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ဆိုးရင္ သူတို႕က ဘာမွမလုပ္ေပးခ်င္ေတာ႔ဘူး။ အေသကပ္တာ။ သူတို႔လုပ္လို႔ရရဲ႕သားနဲ႔ impossible ႀကီးပဲေျပာတာ။ အဲ႔လိုဆို အလုပ္က မျပီးေတာ႔ဘူး။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ လည္း အေအးေလးဘာေလး တိုက္ရတာေပါ႔။ တကယ္ေျပာတာပါ ကြ်န္ေတာ္႔အလုပ္မွာ boss ထက္ ကြ်န္ေတာ္႔ ရဲ႕ sub contractor ေတြပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
ေရးတာလဲ ရွည္သြားပါျပီ။ ေနာက္မွဆက္ေရးပါမယ္။ ႀကိဳက္ရင္ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္တဲ႔ အယူအဆတစ္ခုကေတာ႔
“To be a successful person, we must be good at Human management which will not be shown or taught at school. If we fail at this, we will never be a successful person”

Memories of High School Student's life

ကြ်န္ေတာ္ post မတင္တာေတာ္ေတာ္ႀကာသြားပါျပီ အခုေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို သတိရလုိ႔ ေရးလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ၅တန္းကတည္းက အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ကို ပါေလယာ ေပါ႔ေနာ္။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ႔အတိုင္း ထန္းပင္တက္ လက္မွတ္ရတာေပါ႔။ ေရပံုထမ္းလည္း လင္းထက္ပဲ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လည္း လင္းထက္ပါရတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အပတ္စဥ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခဲ႔တုန္းက အေႀကာင္းပါ။ အားလံုသိတဲ႔အတိုင္း အခန္းတိုင္းမွာ အသင္း၅သင္းစီရိွပါတယ္။ တစ္သင္းတစ္ရက္ အခန္းတည္းတံျမက္စီးလွဲ ေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္က အျဖဴအသင္းမွာပါ။ အဲ႔ဒီမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါပါတယ္။ အသားကျဖဴျဖဴ ။အဲ ေခ်ာေတာ႔မေခ်ာဘူးဗ်။ ကုိယ္လံုးကအဲ႔ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆိုက္တူေပါ႔ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကသူ႕ကို ေပါင္မုန္႔ လုိ႔ေခၚတယ္။ သူတို႕က အဲ႔ဒီတုန္းက ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ အႀကီးႀကီး ဖြင္႔ထားတာေပါ႔ေနာ္။ အဲ႔ဒါေႀကာင္႔လည္း ေပါင္မုန္႔လို႔ေခၚတာ။ အဲ႔ဒီေန႕က သူလည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔ထဲပါတာေပါ႔။ အဲ႔ သူက လင္းထက္ကို အဲ႔ဒီကတည္းက အျမင္ကတ္ေနတာ။ဘာလို႔လဲေတာ႔သိဘူးဗ်။ စာေတာ္လို႔လဲ ဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ စာအရမ္းညံ႔တာ။ ဒီလိုနဲ႕ အဲ႔ဒီေန႕က သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီး တံျမက္စီးေတြ ေဂၚျပားေတြ ျပန္သိမ္းတာေပါ႔။ အဲ႔ဒီမွာစျဖစ္တာပါ။သူက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ကတည္းက မ်က္နွာႀကီးနီေနျပီ။ သိတယ္မလား အတန္းေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြကို အတငး္ခိုင္းတာေပါ႔။ သူကလည္းတင္းေနတာ ကြန္ပလိမ္းတက္လို႔လည္းရဘူးေလ။ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္႔ကို back up လုပ္ထားတာဆိုေတာ႔။ ဒါနဲ႔ အဲ႔လိုျပန္လည္းသိမ္းေရာ ဗီဒိုတံခါးဖြင္႔ေပးျပီး သူနဲ႔သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို တံျမက္စိီးေတြထည္႔ခိုင္းတာေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္ က လည္းဗ်ာ အဲ႔ဒီေန႔ က ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ က်ဴရွင္ကတန္းလာေတာ႔ ထမင္းဘူးလညး္မယူလာရဘူ။ ဒါနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ေလး တစ္လံုး ၀ယ္လာတာပါ။ သူတို႕ အဲ႔လိုသိမ္းေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲ႔ဒါေလးကို ထုတ္စားတာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္စားမလားေမးလိုက္ေသးတယ္။အဲ႔ဒါ ကြ်န္ေတာ္ကို ႀကည္႔ျပီး ဘယ္လိုသေဘာေပါက္သြားလည္းမသိဘူး။ “နင္ ငါ႔ကို မရိနဲ႔တဲ႔ဗ်ာ”. ေႀသာ္ကြ်န္ေတာ္ကလညး္သူ႕ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကတည္းက ေပါင္မုန္႔လို႕ ခနခန ေခၚေနတာကို။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကလညး္ “နင္မဟုတ္ရင္ မနာနဲ႔” လုိ႔လည္းေျပာလိုက္ေကာ မ်က္ႏွာႀကီးနီျပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္ဗ်ာ။ ျပီေတာ႔ ဆရာမကိုသြားတိုင္တယ္။ ေသရာ။ အဲ႔ဒီေန႕ က ဆရာမကိုဘယ္လိုမွရွင္းျပလို႔မရဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ လင္းထက္ ၃ ခ်က္တိတိ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေဆာ္ခံရပါတယ္ဗ်ာ။ ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာမကေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ေျပာပါတယ္။ဟုိေကာင္မေလးအငိုတိတ္ေအာင္ပါတဲ႔)